Τα τέκνα του Αριστοτέλη

Το 12ο αιώνα, στο Τολέδο της Ισπανίας, ομάδες χριστιανών μοναχών, εβραίων λογίων και μουσουλμάνων δασκάλων συνεργάστηκαν για να μελετήσουν και να μεταφράσουν εκ νέου το έργο του Αριστοτέλη Περί Ψυχής. Τον 4ο αιώνα π.Χ., ο Αριστοτέλης διαμόρφωσε ένα καινούριο φιλοσοφικό σύστημα, επικεντρωμένο στον υλικό κόσμο. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο συγγραφέας, το 2ο και 3ο αιώνα μ.Χ. οι λόγιοι χριστιανοί υποσκέλισαν τη διδασκαλία του Αριστοτέλη, θεωρώντας ότι, εάν οι πιστοί έδιναν έμφαση στη λογική και το φυσικό κόσμο, θα έθεταν σε αμφισβήτηση την πίστη στην υπερφυσική δύναμη του Θεού. Τον 7ο αιώνα, μουσουλμάνοι στοχαστές ανακάλυψαν το έργο του Aριστοτέλη. Οι χριστιανοί θεολόγοι γνώρισαν εκ νέου τον Αριστοτέλη μέσα από τα δοκίμια του μοναχού Βοήθιου. Έτσι, το Μεσαίωνα και την πρώτη περίοδο της Αναγέννησης, παρατηρήθηκε έξαρση στη μελέτη του έργου του Αριστοτέλη, γεγονός που βρήκε την τέλεια έκφρασή του στο έργο του Θωμά του Ακινάτη. Aυτός χρησιμοποίησε τις θεωρίες του Αριστοτέλη περί Ακινήτου Κινούντος και Πρώτου Αιτίου για να θεμελιώσει τη θεωρία του για την ύπαρξη του Θεού. Tο έργο Tα Tέκνα του Aριστοτέλη καταδεικνύει την επίδραση του Αριστοτέλη στον ισλαμισμό, τον ιουδαϊσμό, αλλά κυρίως στο χριστιανισμό.

Θέμα του βιβλίου είναι η επίδραση που άσκησε η σκέψη του Αριστοτέλη στη διαμόρφωση του δυτικού πολιτισμού, όταν τα έργα του «ανακαλύφθηκαν» ξανά στις αραβικές τους μεταφράσεις και μεταφράστηκαν εκ νέου στα λατινικά. Παρακολουθώντας αυτή την επίδραση σε μια περίοδο περίπου 1.000 ετών, ο συγγραφέας περιγράφει ταυτόχρονα την εποχή του Μεσαίωνα, τις συγκρούσεις μεταξύ πίστης και λογικής, αλλά και μεταξύ διαφορετικών εκπροσώπων τόσο της πίστης όσο και της λογικής, που εκφράζουν διαφορετικές τάσεις ή ερμηνείες των δύο αυτών χώρων. Πρόκειται για ένα βιβλίο που φωτίζει με απλό και κατανοητό τρόπο μια εποχή, που για τους περισσότερους από μας είναι μια «σκοτεινή» περίοδος της ευρωπαϊκής ιστορίας – «σκοτεινή», τόσο από άποψη άγνοιας γύρω απ’ αυτή, όσο και γιατί τα όσα λίγα γνωρίζουμε (Ιερά Εξέταση, φεουδαλισμός, θρησκευτικός φανατισμός κ.λπ.) τη σκιαγραφούν ως «ζοφερή». Ωστόσο, η εικόνα που περιγράφεται από το συγγραφέα είναι μια εικόνα έντονης δράσης, δυναμικής διακίνησης ιδεών, σημαντικών ανακατατάξεων σε όλα τα επίπεδα, πνευματικής γονιμότητας, διανοητικών επαναστάσεων, γένεσης πανεπιστημίων, φοιτητικών εξεγέρσεων – γενικά, μιας εποχής γεμάτης ζωντάνια και κινητικότητα.