Ένας ιδιαίτερα διασκεδαστικός φόρος τιμής στη χρυσή εποχή του
αγγλικού αστυνομικού μυθιστορήματος και στην πλέον διακεκριμένη εκπρόσωπό του.
Μέσα της δεκαετίας του 1930. Δεύτερη ημέρα των Χριστουγέννων. Το χιόνι πέφτει
πυκνό. Μία έπαυλη βρίσκεται αποκλεισμένη. Μία χριστουγεννιάτικη συγκέντρωση
τυπικών χαρακτήρων της αγγλικής υπαίθρου…
Στη σοφίτα της έπαυλης των Φόουκς κείται το σώμα του Ρέιμοντ Τζέντρι,
δημοσιογράφου σκανδαλοθηρικής εφημερίδας και εκβιαστή, με μια σφαίρα στην
καρδιά. Όμως, η πόρτα της σοφίτας είναι κλειδωμένη από μέσα, χοντρά σιδερένια
κάγκελα φράζουν το μοναδικό παράθυρο και, όπως είναι φυσικό, δεν υπάρχει πουθενά
ίχνος του δράστη ή του φονικού όπλου.
Ευτυχώς –δυστυχώς για το στυγνό δολοφόνο–, καλεσμένη στη χριστουγεννιάτικη
γιορτή των Φόουκς είναι η καταπληκτική Ευάδνη Μάουντ, επιτυχημένη συγγραφέας
πολυάριθμων αστυνομικών μυθιστορημάτων. Στην πραγματικότητα, αν δε βρισκόταν η
ίδια στη θέση του ντετέκτιβ, το Μυστήριο στο Χιόνι θα ήταν ακριβώς το
είδος του μυθιστορήματος που κι εκείνη θα έγραφε.
Πνευματώδες, φλεγματικό, γρήγορο στην εξέλιξή του, αυτό το αστυνομικό
μυθιστόρημα-παρωδία είναι πραγματικά εξαιρετικό.
«(…)Λοιπόν, όπως σου είπα ήδη, Ρότζερ, δε γράφω για φόνους σε κλειδωμένα
δωμάτια. Έχω γράψει εννιά μυθιστορήματα και τρία θεατρικά έργα, μάλιστα το
τελευταίο μου, Η Λάθος Φωνή, θριαμβεύει για τέταρτο χρόνο στο Γουέστ Εντ
τώρα που μιλάμε –σε έφαγα, Αγκάθα Κρίστι!– και κανένα δεν πραγματεύεται φόνο που
διαπράχθηκε μέσα σε κλειδωμένο δωμάτιο. Έτσι δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι έχω την
παραμικρή ιδέα για το πώς έγινε αυτός ο φόνος.
»Αλλά», συνέχισε, κάνοντας μια παύση ενός ή δύο δευτερολέπτων, ολοφάνερα
μένοντας σιωπηλή έτσι ώστε η επόμενη δήλωσή της να προκαλέσει τη μεγαλύτερη
δυνατή εντύπωση στους ακροατές της, «ξέρω ποιος το έκανε».