Ατενίζοντας την ανατολή. Παναγιώτης Σπύρου

«Κι ύστερα, αρχίζει η διαδικασία της προετοιμασίας του για το
χειρουργείο. Τελετουργικά, μυστήρια, το ίδιο επίμονα κάθε φορά, με τις
ίδιες κινήσεις, χρόνια τώρα, σχολαστικά όσο οι κανόνες αποστείρωσης το
επιβάλλουν, όσο το χειρουργείο το απαιτεί. Πλένει τα χέρια του ως τους
αγκώνες κι ύστερα τ’ αλείφει με κάτι που ιώδιο στη όψη θυμίζει κι
αλλιώτικο στη μυρωδιά, ξανά σαπούνι και πολύ νερό. Αυτό κρατάει μερικά
λεπτά κι ύστερα του δίνουν την “πετσέτα”. Κι αρχίζει το σκούπισμα των
χεριών του, με πίεση στο δέρμα της πετσέτας, επίμονα κι αυτό,
σχολαστικά. Ο άρρωστος μέσα, “δε βλέπει, δε γρικά”. Ο στερνοτόμος είχε
κάνει νωρίτερα τη δουλειά του, ο αναισθησιολόγος τού πήρε για λίγες
ώρες τη ζωή, την “εξωσωματική” τη βάλανε μπρος και ήρθε η στιγμή του
Σπύρου. Η εργαλειοδότρια στο πόστο της, όλοι τους τριγύρω, απόκοσμοι,
σοβαροί κι όλο μυστήριο, τι να λένε μεταξύ τους, τι να σκέφτονται, πώς
να μαντέψεις τη σοβαρότητα του περιστατικού κοιτώντας τους στο πρόσωπο
το μισοκαλυμμένο; Απλώνει τα χέρια του ο Σπύρου, του φορούν τα γάντια
σαν να του περνάνε χειροπέδες και, με βήμα “σκεφτικό”, πλησιάζει στο
χειρουργικό τραπέζι που το βαραίνει το ακίνητο κορμί του αρρώστου.
Κοιτάει τους συνεργάτες του έναν έναν, κατεβάζει απ’ το μέτωπο τα
“γυαλιά” και ρίχνει μια ματιά στο ανοιγμένο στήθος του αρρώστου.
Τριγύρω κι άλλοι καρδιοχειρουργοί, κάτι του λέει ο καθένας τους
ψιθυριστά».