Ανδρικόπουλος Νικόλας

Λοιπόν, από το 1955 που γεννήθηκα, όλο μεγάλωνα. Κάποια μέρα, όμως, του 1993,
ήρθε ένας κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος και μου ψιθύρισε κάτι στο αφτί. Από
εκείνη τη στιγμή άρχισα να εικονογραφώ παιδικά βιβλία, να κολυμπώ σε χρώματα και
να κάνω συννεφένιες σκέψεις.
Ένα παράξενο πράγμα, όμως: από τότε έπαψα να μεγαλώνω και γνώρισα αγαπημένους
ήρωες παραμυθιών, που μου έμαθαν και να μικραίνω.
Μερικές φορές βραβεύτηκα, γιατί, λέει, τα καταφέρνω στο παιχνίδι της
εικονογράφησης, και η χαρά μου ήταν πολύ μεγάλη.
Ίσως οι πιο σημαντικές διακρίσεις μου ήταν το 1993 με το 1ο Βραβείο στην
Τεχεράνη, το 1999 με το Κρατικό Βραβείο στην Ελλάδα και το 3ο, πάλι, στην
Τεχεράνη, ή το 2002 με την υποψηφιότητά μου για το Βραβείο Άντερσεν.
Ξέχασα να σας πω, ο κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος μού είχε ψιθυρίσει στο αφτί:
«Ανακάλυψε τα μυστικά και τα μυστήρια του κόσμου των παιδιών».