Ο πανικός της απληστίας

Ενώ οι ζημίες από την διεθνή πιστωτική κρίσι είναι
εκτεταμένες και άνευ προηγουμένου, τα κέρδη εξ αυτής είναι δύσκολο να
εντοπισθούν, με τον κανόνα του παιγνίου μηδενικού αποτελέσματος στην
χρηματοοικονομική, όπου τα χασίματα του ενός συναλλασσομένου αποτελούν ωφέλεια
του άλλου.
Η απάτη της καταρρεύσεως του διεθνούς τραπεζοασφαλιστικού συστήματος είναι κατά
το μάλλον ή ήττον ήδη γνωστή. Η χαλάρωσι των πιστωτικών κανόνων, η παροχή
στεγαστικών δανείων εις δικαιούχους μειωμένης αξιοπιστίας, η τιτλοποίησι εν
συνεχεία του επισφαλούς χρέους και η διάθεσί του στην πιστωτική αγορά μέσω
περιπλόκων πιστωτικών εργαλείων, αποκληθέντων εν συνεχεία ως τοξικών, προκάλεσε
κατάρρευσι της εμπιστοσύνης των επενδυτών.
Όταν το 2006 άρχισαν να ανέρχονται τα επιτόκια, κατέστη αδύνατος η αποπληρωμή
των τοξικών παραγώγων. Τα σωστικά μέσα απεδείχθησαν «πολύ λίγα και πολύ αργά»
για να σώσουν τις επενδυτικές Τράπεζες. Εν συνεχεία τα Χρηματιστήρια
κατέρρευσαν!
Αυτό που δεν απεκαλύφθη εισέτι είναι ποίος προεκάλεσε την πιστωτική κατάρρευσι,
εάν ήταν εξ αμελείας ή εκ δόλου και ποίοι ωφελήθησαν όταν την απληστία της
αγοράς για ακόμη ψηλότερες αποδόσεις διεδέχθη ο φόβος του κραχ.