Η ομορφιά και το ουράνιο φυτό

Ο Αριστοκλής, ο γιος της Περικτιόνης, που αργότερα τον ονόμασαν Πλάτωνα, φτάνοντας στην άκρη της ζωής του αφηγείται τη συναρπαστική περιπλάνησή του.

Αναζητώντας «με ποιο τρόπο αξίζει να ζει κανείς», διηγείται τα παιγνίδια και τους έρωτες δίπλα στους θεούς, στις όχθες και στα νερά του Ιλισού.

Τη συνάντηση με τον δαιμόνιο Σιληνό σοφό, που τον σημάδεψε καθοριστικά. Τα ταξίδια κάτω από το φως του Αιγαίου, στους ναούς του Νείλου, στην αιγυπτιακή Ηλιούπολη, μέχρι τα ερημικά τοπία και τις Ελληνίδες πόλεις της Κυρηναϊκής.

Τη μέγιστη περιπέτεια όταν γνωρίζει στις Συρακούσες τους πυθαγορείους και τον σκοτεινό τύραννο της πόλης, τον Διονύσιο. Ξεδιπλώνει στο πέρασμα του χρόνου στη σικελική πόλη το σχέδιό του να ενώσει τον ελληνικό κόσμο προς τα εκεί και να δημιουργήσει μια ευδαίμονα Πολιτεία. Απόπειρα που καθόρισε τη ζωή του ολοκληρωτικά. Τον δυτικό κόσμο εξίσου.

Τη δημιουργία της Ακαδημίας, έργου που ακόμη κι εμείς σήμερα αποτελούμε θραύσμα του και η σκέψη μας ενδεχομένως μια απλή ερμηνεία στη δική του.

Στα έργα του, τους Διαλόγους, μιλά με απλότητα για τις αναζητήσεις μιας ομάδας φίλων γύρω από έναν σοφό άνδρα. Χτίζει μια ζωφόρο μέσα του.

Το δαχτυλίδι του Γύγη, ο μύθος του Ηρός, το όνειρο του Σπηλαίου είναι λίγα από τα κλαδιά της αφήγησης αυτού του ουράνιου και ελεύθερου φυτού, της ανθρώπινης ψυχής, που μας δίνει αέναα τη ζωτική του πνοή. Βαδίζοντας προς το πέρασμα, όχι για να πέσει μέσα του και να αφανιστεί, αλλά για να φτάσει στο θαυμάσιο ξέφωτο που βρίσκεται η αληθινή ζωή. Μέσα στο Απολλώνιο Φως.

Με ανοιχτά τα μάτια ο Πλάτων διευρύνει με τον τρόπο του τους ορίζοντες και
το βλέμμα μας, ώστε να πάψουμε να
είμαστε όπως τα αργόσυρτα μυρμήγκια μπροστά στο βάρος του χρόνου. Δείχνει έναν άλλο δρόμο να είμαστε ελεύθεροι μέσα μας. Μια διάφανη αθανασία πέρα από τις ανάγκες και τα πάθη του κόσμου.

Μόνο ο έρωτας, επαναλαμβάνει κάθε στιγμή, είναι ο αληθινός ρυθμός μας. Και οφείλουμε να διασχίσουμε τον χρόνο μας ατενίζοντας προς τα εκεί. Να βαδίσουμε μαζί μέσα στην Ομορφιά.