Ο ρόλος του ΟΗΕ στον 21ο Αιώνα

«…Ας αναλογιστούμε εκείνη την προνομιακή στιγμή, κατά την οποία οι άνθρωποι κάθε προέλευσης στάθηκαν ενωμένοι (πριν από 60 χρόνια) με σκοπό να
αγωνιστούν ενάντια στη βαρβαρότητα, να διακηρύξουν το δικαίωμα όλων να ζουν ειρηνικά και να ιδρύσουν μια κοινή πατρίδα μέσα σε έναν αλληλέγγυο και δίκαιο κόσμο. Ας αναλογιστούμε εκείνη την ευλογημένη στιγμή, κατά την οποία η ανθρωπότητα, παιδευμένη από τα δεινά της, τόλμησε να μετατρέψει το μέλλον της σε ελπίδα, υπέγραψε την παύση των σπαραγμών και διακήρυξε την άμετρη έφεσή της για την ισότητα των πάντων, καθώς και την ακατάλυτη αφοσίωσή της στην ελευθερία κάθε ανθρώπου.
»Ιδού λοιπόν το όραμα των ιδρυτών του ΟΗΕ, όραμα ανέφικτο, δίχως αμφιβολία, το οποίο όμως αδιάλειπτα υπαγορεύει τις αποφάσεις εκείνων που ουδέποτε έπαψαν να εργάζονται για ένα καλύτερο αύριο, θεμελιώνοντας τις ελπίδες του μέλλοντος στις βεβαιότητες του παρελθόντος…»


Ελένη Αρβελέρ

«…Είναι προφανές ότι η σημερινή μεγάλη διεθνής κρίση δημιουργεί εκ των πραγμάτων, δηλαδή κατ’ ανάγκην, και τις συνθήκες για το άνοιγμα σε μια νέα εποχή, μιας ευκαιρίας για την οικοδόμηση μιας νέας διεθνούς τάξης. Κάτι τέτοιο φυσικά δεν λειτουργεί πάντα και ως νομοτελειακή συνέπεια της κρίσης.

»…H διεθνής κοινότητα, με τις σημερινές της δομές, δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει τον άλλο μεγάλο εφιάλτη της ανθρωπότητας, ο οποίος λέγεται προστασία του περιβάλλοντος ή επαπειλούμενη οικολογική καταστροφή… Η ανθρωπότητα χρειάζεται μια νέα διεθνή τάξη, η οποία να είναι σε θέση να σχεδιάσει και να πραγματώσει μια παγκόσμια ανακατανομή πλούτου και πόρων, ένα δεύτερο “Breton Woods”, ένα δεύτερο “San Francisco”, έναν αναδομημένο ΟΗΕ.
»Η αναδυόμενη, ως επιβεβλημένη εκ των πραγμάτων, νέα διεθνής τάξη
οφείλει να έχει ως αφετηριακή δομή και κεντρική πολιτική θεώρηση, δομή και προσανατολισμό την εγκαθίδρυση ενός παγκόσμιου συστήματος συλλογικής
ασφάλειας αφενός και αφετέρου τη ριζική αναδιάρθρωση της παγκόσμιας οικονομίας, με κοινωνικό πρόσωπο, το οποίο να αποτυπώνει την αναδιανομή του παγκόσμιου πλούτου και των πόρων της Γης…»

Χριστόδουλος Γιαλλουρίδης