Το λουλούδι της λίμνης

Μια αόρατη αλυσίδα ενώνει το χθες με το σήμερα, καθώς η ομίχλη γύρω από τη λίμνη κρύβει τα μυστικά της.

1820. Τρεις σκλάβες από το χαρέμι του Αλή Πασά δραπετεύουν και έπειτα από πολλές περιπέτειες αποκτούν μια σκληρά πληρωμένη ελευθερία. Ταξιδεύοντας στη Δύση, μεταφέρουν χρυσάφι και πολύτιμα πετράδια. Αντιμετωπίζουν τους κινδύνους ενωμένες και κατακτούν την ευτυχία και τον έρωτα.

2015. Σήμερα η Στέλλα, απόγονος μιας από αυτές, βρίσκεται αναπάντεχα αντιμέτωπη με το μυστήριο μιας τεράστιας κληρονομιάς κατατεθειμένης σε ελβετική τράπεζα.

Το χθες την κυνηγά, ενώ γύρω της υφαίνονται σαν ιστός αράχνης άγνωστα συμφέροντα που την εμπλέκουν στο μυστηριώδη φόνο ενός καθηγητή ιστορίας.

Τι ανακάλυψε αυτός ώστε να του κλείσουν για πάντα το στόμα; Ποιοι θέλουν η Στέλλα να είναι ο επόμενος στόχος;

Η γοητεία της λίμνης των Ιωαννίνων και η λαγνεία του χαρεμιού μπερδεύονται με τα κοσμοπολίτικα σαλόνια στη Βιέννη και στο Παρίσι. Τώρα η Στέλλα, στα Γιάννενα και στη Ζυρίχη, μέσα από ερωτικούς σταθμούς και ίντριγκες, ανακαλύπτει την αλήθεια.

Όλα είναι νωχελικά, αλλά και δυνατά, την ωθούν σε επικίνδυνες καταστάσεις, την οδηγούν στα άκρα, ενώ αναζητά την τρυφερότητα.

Ο ψίθυρος του έρωτα και του πάθους φτάνει μέχρι την άκρη του νερού, εκεί που ανθίζει το λουλούδι της λίμνης.

Την πήγαν στο χαμάμ. Από μαρμάρινες κρήνες έτρεχε νερό και οι ζεστοί ατμοί καθάρισαν το δέρμα της μέχρι να λάμψει. Την έτριψαν με αιθέρια έλαια.

«Λουλούδι», ψιθύρισε η λουτράρισσα στον ευνούχο.

Φιλιόντουσαν μέσα στην άμαξα, καθώς τα άλογα έτρεχαν στους χιονισμένους δρόμους της Βιέννης. Κοιτιόντουσαν με τα σημάδια του έρωτα στο πρόσωπο και το κορμί, ενώ όλη η ψυχή καθρεφτιζόταν στα μάτια τους.

Δεν είχε κανέναν δίπλα της σαν γεννούσε.

«Μανούλα μου!» φώναξε όταν πονούσε και τότε άκουσε το κλάμα του μωρού της.

Η Στέλλα διαισθανόταν πως το κακό πλησίαζε.
Έτρεχε για να ξεφύγει.
Η ομίχλη διαλύθηκε και τότε φάνηκε η λίμνη.

«Γιατί χάσαμε τόσο καιρό;» της είπε ο Δημήτρης πονηρά.

«Ποτέ δεν είναι αργά», του ψιθύρισε εκείνη μέσα στα φιλιά τους.

«Ας κερδίσουμε λοιπόν το χαμένο χρόνο…»