Γάμος δια της βίας

Mια συγκλονιστική ιστορία για την αγάπη, το ψέμα, το φόβο, την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας. O αγώνας μιας νεαρής γυναίκας να ανακαλύψει την ταυτότητά της μέσα σ’ έναν κόσμο που τη διχάζει.
«Αργότερα αντιλήφθηκα σε ποιο βαθμό οι ιστορίες αγάπης μεταξύ κοριτσιών και αγοριών αραβικής καταγωγής ήταν διαστρεβλωμένες από τα αδιάκοπα ψέματα. (…)
»Όλο αυτό δε μας οδηγεί παρά σε παντελή έλλειψη ειλικρίνειας ακόμα και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Ποια είμαι; Τι ψάχνω; Ποια είναι η δική μου, η ολόδική μου ταυτότητα; Ανήκω σε έναν πατέρα που δε με αγαπά, πώς θα μπορούσα λοιπόν να αγαπώ τον εαυτό μου και, κυρίως, να του το ομολογώ; Σε μια κοινωνία που αφορίζει το ένστικτο του έρωτα, πώς μπορώ εγώ να ελέγξω το ένστικτο αυτό, χωρίς να πνιγώ μέσα σε έναν ωκεανό απογοήτευσης και διαψεύσεων;»

«Πώς να τους κάνω να καταλάβουν; Πώς να τους πω: “Μην ανησυχείτε, ο υμένας είναι στη θέση του και εκεί θα παραμείνει! Δε βλέπετε πόσο στριμωγμένη είμαι από παιδάκι; Ότι δεν έχω καμία μα καμία πρόθεση να με πηδήξουν; Kαι πολύ περισσότερο ένας άγνωστος! Παρατήστε με ήσυχη, δώστε μου το χρόνο να ονειρευτώ, να αγαπήσω, να επιλέξω!”
»Οι γονείς μου δεν καταλάβαιναν από τέτοιου είδους επιχειρηματολογία. Η διαπαιδαγώγηση ενός κοριτσιού ολοκληρώνεται με το γάμο. Χρέος των γονιών είναι να τo παντρέψουν. Aφού παντρευτεί, το κορίτσι περνά στη δικαιοδοσία του συζύγου του? ο πατέρας απαλλάσσεται των ευθυνών του, έκανε το καθήκον του.
»Oύτε και με τα λεφτά είχα μπορέσει να εξαγοράσω την ελευθερία μου. Πίστευα ότι θα αξιοποιούσα το μισθό μου σαν ασπίδα προστασίας ενάντια στο γάμο. Tο πείραμα απέτυχε».
«Nτρεπόμαστε που ζούμε έτσι. Ακόμα και με τις πιο στενές μας φίλες, κουβαλάμε πάντα αυτή την ντροπή. Την κουβαλάμε πάνω μας σε όλες τις αποχρώσεις. Ντροπή για την κατάστασή μας, ντροπή που κρύβουμε το κορμί μας, τους έρωτές μας. Τη στιγμή που άλλες κοπέλες δεν κάνουν την παρθενία ζήτημα ζωής και θανάτου, εμείς αφήνουμε τις ενοχές να μας δηλητηριάζουν την ψυχή, με το παραμικρό φιλί “εντός θεσμών” ή κλεφτό. Η παραμικρή χειρονομία αγάπης του άλλου μεταφράζεται σε προσβολή της υποχρεωτικής μας αγνότητας».