Ο απατηλός καθρέφτης

“Εκείνο το καλοκαίρι, στο Παρίσι, προμηνυόταν ένα σοβαρό, στοχαστικό και ρομαντικό καλοκαίρι
του παλιού καιρού: δροσερά και άστατα πρωινά, πρόωρα χαράματα και, μέσα σε μια μυρωδιά εξοχής,
ατελείωτα απογεύματα κάτω από έναν κυρίαρχο και δεσποτικό ήλιο, που διέσχιζε έναν ουρανό
σε βαθυγάλαζο χρώμα – έναν ουρανό σαν από καρτποστάλ. Ο ουρανός περίμενε υπομονετικά το σούρουπο
για να ξαναγίνει παριζιάνικος, αχνός, κατακερματισμένος, διφορούμενος, με τα ρόδινα και γκρίζα
σύννεφα να περνούν από πάνω του, όμοια με τα σύννεφα των χίλιων, δέκα χιλιάδων, εκατό χιλιάδων
καλοκαιριών του. Εκείνο το καλοκαίρι, το Παρίσι είχε ξαναγίνει μια πόλη χωρίς ηλικία, γαλήνια και
αγνή, ανεξάρτητη και πανέμορφη, παρά τις ανεπόφευκτες παραφωνίες…”