Με αρετή και τόλμη

Στην εποχή που ζούμε, με την καταχνιά και την γκρίζα όψη, που όλα είναι ανάκατα, που οι δρόμοι της γης γέμισαν ανέργους, φτωχούς και απογοητευμένους, που η Δημοκρατία απαξιώνεται και οι αξίες υπονομεύονται, ο καθένας από εμάς έχει χρέος να φωτίζει τα λόγια, μα προπάντων τα έργα, με τον προβολέα της καρδιάς. Να τροφοδοτεί την πίστη, την προσδοκία και το συναίσθημα της ανθρωπιάς. Να μην αφήνει τους ανθρώπους απλά να υπάρχουν και να αναπνέουν, αλλά να ζουν, να αισθάνονται, να έχουν αισθήματα, να αγαπούν και να αγαπιούνται. Οι άνθρωποι όταν δεν ελπίζουν δεν ζουν, κι ας τους βλέπεις να υπάρχουν και να αναπνέουν.

Μπορούμε όλοι μαζί, πολίτες και πολιτικοί, να προσπαθήσουμε και με τη δική μας πάλη να ανεβάσουμε ως το Θεό τον Άνθρωπο, κατά την ποιητική ρήση του Άγγελου Σικελιανού. Ας ξεχάσουμε αυτά που νομίζουμε πως μας χωρίζουν και ας αναζητήσουμε αυτά που μας ενώνουν. Άλλωστε, όπως έχει λεχθεί, το ωραιότερο επάγγελμα είναι εκείνο που ενώνει τους ανθρώπους!

Στο πόνημα αυτό επιχειρώ να ακουμπήσω την πραγματικότητα, καταθέτοντας την εμπειρία μου σε μια σειρά κειμένων που αποτελούν τη συμπυκνωμένη πολιτική σκέψη από την όποια προσφορά μου στο κοινωνικό σύνολο και ειδικότερα στο χώρο της Αυτοδιοίκησης, τον οποίο υπηρέτησα επί πολλά χρόνια. Προσπαθώ να επισημάνω τα προβλήματα, να μεταφέρω την αγωνία του ευαισθητοποιημένου πολίτη για τα δεινά που μαστίζουν τη σύγχρονη πολιτεία και κοινωνία και ταπεινά προτείνω τομές και λύσεις με καινοτόμο πνεύμα και ασφαλώς όχι μόνο στο πλαίσιο του επιθυμητού, αλλά και, κυρίως, του εφικτού.

Στο βιβλίο περιλαμβάνονται και ζητήματα που αφορούν την Τοπική Αυτοδιοίκηση, το ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη σύγχρονη πραγματικότητα, ενώ γίνονται αναφορές σε διάφορες στιγμές της εθνικής μας πορείας, στις δοκιμασίες του ελληνισμού, σε πολιτικά ζητήματα με επίκεντρο την οικονομική κρίση, στη διαχρονική συμπόρευση του ελληνισμού με το χριστιανισμό και σε πρόσωπα-πρότυπα ήθους και προσφοράς. Τέλος, μιλώντας για τη συμπαντική αναζήτηση, γίνεται μια απόπειρα πνευματικής προσέγγισης με το Δημιουργό.

Αν πέτυχε το εγχείρημά μου, θα το κρίνετε εσείς, οι αναγνώστες. Από πλευράς μου, αυτό που επιθυμώ είναι να σας μείνουν τα λόγια του

Πασκάλ: «Να ζεις με τους ανθρώπους χωρίς να ξεχνάς ότι σε βλέπει ο Θεός. Να μιλάς με το Θεό σαν να σ’ ακούνε όλοι οι άνθρωποι».