Η γη της ελπίδας  |  Αλεξάνδρου Μαρίνα&Αλεξάνδρου Γιάννης & Μαρίνα

Ποια είναι η σχέση της νεαρής Ελληνοαυστραλέζας με τον Νίκο, το φοιτητή από τη Ρώμη; Την Ελπίδα, τη μητέρα ενός μικρού αγοριού, τι θα τη δέσει με τον Στέφανο, το γείτονα του διπλανού αγροκτήματος;
Τι φοβούνται; Ποια περασμένα φαντάσματα τους κυνηγούν; Πόσους διέλυσε ο Λάμπης στο παρελθόν, τρέχοντας πάνω στ’ άλογό του; Ένα πέπλο μυστηρίου, σαν ομίχλη, σκεπάζει τον κάμπο και την Ελένη... Γιατί;
Έρωτας, λάμψη και περιπέτεια σήμερα, άγρια πάθη χτες για τους μεγαλοτσιφλικάδες του κάμπου. Ποια κρίματα τους καταδυναστεύουν; Ιστορικές στιγμές, συγκίνηση, μυστήριο και έρωτας δυνατός, που διαφεντεύει, μα και δικαιώνει.
Ο κάμπος, όμως, και η γη έχουν ανάσα, έχουν ψυχή ― κρύβουν και συγχωρούν...

Προχωρούσε με το άλογο και αισθανόταν το κορμί της να πάλλεται. Το φεγγάρι τούς συντρόφευε σ’ αυτή τη νυχτερινή διαδρομή.

– Είσαι μαζί μου; τη ρώτησε. Δίπλα μου; Στα λάθη και τις επιτυχίες;
– Δε μου ζητάς και λίγα, φώναξε η Μυρτώ, με τα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια της. Ήταν γεννημένος αρχηγός ο Νίκος και ­εκείνη έτοιμη να θυσιάσει τα πάντα, αρκεί να την αγαπούσε!

...Πού ήσαστε το πρωί μεταξύ δέκα με μία; Βρήκαν κάτω στην Ποταμιά τον Εξάρχου νεκρό…

– Κατάλαβα! έκανε ειρωνικά ο Λάμπης, θέλεις τον έρωτα με «περιτύλιγμα», θέλεις να σε παρακαλέσουν… Χάσιμο χρόνου! Κρίμα, νόμιζα πως ήσουν πιο ειλικρινής και ντόμπρα! Θα δείξει λοιπόν ποιος θα παρακαλέσει ποιον…

– Εσύ χρειάζεσαι γυναίκα δίπλα σου που να δίνει… Κι εγώ δεν έχω πια… Μου σώθηκε… Δεν έσπασε η φωνή της, δεν ταράχτηκε σαν αντίκρισε τα μάτια του βουρκωμένα. Ήρθαν αργά τα δάκρυά του, ­αφού τα δικά της είχαν πια σωθεί…

Ψηλά, μέσα στ’ αστέρια, ένα τρεμόπαιξε και έλαμψε. Ο αέρας που κατέβαινε από την πλαγιά δρόσισε τη γη, πήρε τα λόγια που αντιλάλησαν και τα ταξίδεψε…