Το φως των πλάνων αστεριών

Άνθρωποι πολλοί, τούτο το ζεστό Απρίλη,
θα κουβαλήσουν τη δική τους ιστορία στο σπίτι της θάλασσας, στην καρδιά τους, στο μυαλό τους, στην ψυχή τους, στο κάθε σημάδι του κορμιού τους, μια θύμηση, μια αλήθεια ζωής, μια ντροπή,
μια κατηγόρια, μια αγάπη κι ένα μωρό.
Είναι άνθρωποι παλιοί κι αγαπημένοι,
άλλοι καινούριοι και ξαφνικοί. Άνθρωποι-ευχές, άνθρωποι-χρωστούμενοι, κι ανάμεσά τους, πέρα και πάνω από τις αναμνήσεις, άνθρωποι-σημάδια.

Αν η Ελένα ζούσε σε τούτο τον κόσμο της ύλης, θα ένιωθε λίγη μοναξιά. Ίδια μ’ αυτή που νιώθεις όταν μια παράσταση βαδίζει στο τέλος της
κι εσύ αγωνιάς για την αποδοχή ή την απόρριψη. Μα ένα νανούρισμα θα αντηχήσει ολούθε
στο νησί και για πρώτη φορά θα ακουστεί.
Κι όταν το φως της μέρας θα νικήσει εκείνο
των πλάνων αστεριών, μια αύρα θα φέρει
το άρωμά της κι η Ελένα θα νιώσει ευτυχισμένη
κι ας μη ζει πια σε τούτο τον κόσμο της ύλης.

Για τις τρεις γυναίκες
το «κουτί της ευτυχίας» φέρει ένα μυστικό, μια πλάνη και μια ευχή.
Για την Ερσαλία μια εμμονή
που της κατέστρεψε τη ζωή
και μια απάτη που εύκολα συγχωρέθηκε, μα μόνο από έναν άνθρωπο, όχι από τη μοίρα.
Για την Αμαλία τους χτύπους
μιας καρδιάς μέσα της
που απεγνωσμένα προσπάθησε
να την κάνει να σιγήσει,
μέχρι τη στιγμή που την άκουσε
να νανουρίζεται.
Για την Τζούλια την τελευταία ευκαιρία μιας ευτυχίας τιμωρημένης για μια καρδιά που χτύπησε
και σιώπησε. Την τελευταία ευκαιρία μιας αγάπης που πάντα θα βρίσκει «…στο χείλος του κόσμου, δώθε
απ’ το όνειρο και κείθε απ’ τη γη!».