Τα συλλογικά δικαιώματα της απεργίας και του συνεταιρίζεσθαι των δημοσίων υπαλλήλων

«Το έργο του κ. Ζήση Καπούλα για τα συλλογικά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων αποτελεί ένα πόνημα εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο όχι μόνο για κάθε δημόσιο υπάλληλο αλλά και για κάθε Έλληνα πολίτη που ενδιαφέρεται για την ιστορία των θεσμών. Ταυτόχρονα συγκροτεί μια γενναία προσφορά προς την επιστήμη του διοικητικού δικαίου. Η μελέτη αυτή εντυπωσιάζει τόσο για τον τρόπο προσέγγισης των σχετικών νομικών θεσμών όσο και γιατί περιέχει εξαιρετικά ενδιαφέρουσες πρωτογενείς πηγές, που συμβάλλουν στην αποκάλυψη της γενεαλογίας των συνταγματικών και νομοθετικών διατάξεων, ιδίως την περίοδο του Μεσοπολέμου».

Από τον Πρόλογο του Ανδρέα Λοβέρδου,
βουλευτή, υφυπουργού Εξωτερικών,
αναπληρωτή καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου
στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

«Στο πρώτο μέρος του έργου ο συγγραφέας εξετάζει την πορεία που ακολούθησε το δικαίωμα των δημοσίων υπαλλήλων να ιδρύουν επαγγελματικά σωματεία και να διεκδικούν την προάσπιση και προώθηση των επαγγελματικών τους συμφερόντων μέσω αυτών.(…)
»Στο δεύτερο μέρος παρουσιάζεται η εξέλιξη του θεσμού της απεργίας των δημοσίων υπαλλήλων, από την αναγόρευση της απεργίας σε ποινικό αδίκημα ως τη συνταγματική κατοχύρωσή της ως δικαιώματος.(…)
»Στο τρίτο μέρος παρουσιάζονται οι συνδικαλιστικές εξελίξεις στο χώρο του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος την περίοδο 1920-1931. Πρόκειται για την περίοδο γένεσης του δημοσιοϋπαλληλικού κινήματος στη χώρα μας. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται από το σταδιακό θεσμικό περιορισμό των συλλογικών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων, που φτάνει ως τη διάλυση του τριτοβάθμιου συνδικαλιστικού τους οργάνου.(…)
»Ο συγγραφέας τονίζει ορθώς ότι η πλήρης αναγνώριση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των δημοσίων υπαλλήλων επέρχεται με τις σύγχρονες νομοθετικές ρυθμίσεις του νέου υπαλληλικού κώδικα (Ν. 2683/1999) και, κυρίως, με την καθιέρωση και τη συνταγματική κατοχύρωση του θεσμού των συλλογικών διαπραγματεύσεων και στο δημόσιο τομέα (Ν. 2738/1999)».