Δουλεία: Έγκλημα διαρκείας

Ας αναλογιστούμε την απεραντοσύνη της ουράνιας σφαίρας? αποτελεί μια
απειροελάχιστη κουκίδα στην κλίμακα του σύμπαντος. Στους πιο κοντινούς πλανήτες
δυστυχώς μέχρι τώρα γνωρίζουμε ότι η ζωή είναι ανύπαρκτη, αφού επικρατούν
συνθήκες που δεν την ευνοούν.
Υπάρχουν τουλάχιστον 125 δισεκατομμύρια γαλαξίες διασκορπισμένοι στο συμπαντικό
χώρο και εμείς από μια γωνιά του σύμπαντος, σαν από τιμωρία, σαν από φυλακή,
απλώνουμε το βλέμμα μας ως πέρα, αλλά ακόμη και αυτό αδυνατεί να κοιτάξει το
απέραντο.
Ένας από τους γειτονικούς μας γαλαξίες? αυτός της Ανδρομέδας απέχει από μας
περίπου 2-3 δισεκατομμύρια έτη φωτός. Είμαστε λοιπόν απομακρυσμένοι;
Φυλακισμένοι; Ή τιμωρημένοι πάνω στο γαλανό πλανήτη; Είμαστε υπόδουλοι σ‘
ένα αιώνιο σχέδιο κάποιου αιωνίου λογικού όντος; Πάντως ο πλανήτης γη μας κρατά
γερά στα δεσμά του. Οι φυσικοί νόμοι που μας κρατούν δεμένους και υποτεταγμένους
στις επιταγές τους φαίνονται αιώνιοι και αμετακίνητοι.
Το μυαλό μας το ίδιο χαμένο μέσα στο χώρο και το χρόνο, χαμένο μέσα στο ίδιο του
το κρανίο: δεν είναι σε θέση να επιστρατεύσει το εκατό τοις εκατό των δυνάμεών
του (πολλοί εικάζουν ότι χρησιμοποιούμε μόνο το οκτώ τοις εκατό του εγκεφάλου
μας). Δε γνωρίζουμε πόθεν ερχόμαστε και πού πάμε, ούτε ακριβώς πού είμαστε και
ποιοι είμαστε. Η γνώση μας απειροελάχιστη και αβέβαιη αλλάζει σχήματα σαν νεφέλη
στον ουρανό.
Πεπερασμένοι και ανίδεοι, υποτεταγμένοι και υπόδουλοι σε τι;
Κανένας δεν απαντά.
Όλοι σιγούν…
Το μόνο σίγουρο: Είμαστε δούλοι.

Το έγκλημα κρατά από καταβολής κόσμου και συνοδεύει τον άνθρωπο αενάως μέχρι και
την παρούσα στιγμή. Αν το ύψιστον αγαθό για τον άνθρωπο είναι η ελευθερία, τότε
το μέγιστον έγκλημα είναι η δουλεία που συνεχίζει να ταλανίζει την ανθρωπότητα.
Το παρόν προσπαθεί να αντιμετωπίσει τη δουλεία ως τέτοιο πρόβλημα κάνοντας τομή
σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος αναφέρονται μορφές δουλείας όπως αυτή των αρχαίων,
του μεσαίωνα, των νέγρων στην Αμερική, της γυναικείας δουλείας, της δουλείας της
σάρκας και της επικαλυμμένης δουλείας με το προσωπείον της χειραφέτησης. Στο
δεύτερο μέρος προσπαθεί να προσεγγίσει το φαινόμενο της πνευματικής υποδούλωσης,
αυτής που υποδουλώνει κατά συνέπειαν και το σώμα και που παραμένει ανεξιχνίαστη.
Η πνευματική υποδούλωση εκδηλώνεται με διάφορες μορφές: οι πρωτόπλαστοι, η
χριστιανική αγάπη, το απέραντο ανθρώπινο μυαλό γίνονται υποχείρια μιας συνεχούς
μάστιγας, που καλείται δουλεία. Ποιοι κύριοι θα ήμασταν άραγε, αν δεν ήμασταν
δούλοι κάποιου; Πώς θα ήμασταν άραγε, αν δεν περιοριζόμασταν σ’ αυτόν εδώ το
χωροχρόνο που μας κρατά υπόδουλους;