Αχ, αυτά τα αγόρια…

Aχ, αυτά τα’ αγόρια…
Δεν τα καταλαβαίνουμε με τίποτα. Δεν πονάνε ποτέ; Δεν κλαίνε; Δε συγκινούνται;
Γιατί είναι τόσο απόμακρα; Γιατί είναι τόσο λιγομίλητα; Γιατί είναι, και καλά,
τόσο σκληρά; Γιατί δεν κάνουν ποτέ μια ερωτική εξομολόγηση της προκοπής;

Hello… Ακούει κανείς;

Είμαστε κι εμείς εδώ!!! Τα κορίτσια… H Νίκη η σούπερ
δυναμική, η Αννέτα η σούπερ μυαλωμένη κι εγώ, το Χριστινάκι, σούπερ σκέτο. Και
δεν ήρθαμε από άλλο πλανήτη, αγόρια. Στον ίδιο ζούμε. Μαζί σας. Κι όμως…
Εμείς πονάμε. Και κλαίμε πού και πού. Και συγκινούμαστε με όλα τα ωραία
πράγματα. Είμαστε όμορφες, ευαίσθητες, τρυφερές, χαριτωμένες και…
πολυλογούδες. Κι όσο για τις ερωτικές εξομολογήσεις; Του δίνουμε και καταλαβαίνει.
Σ’ αυτές κι αν είμαστε σούπερ!!
Αχ, καημένα αγόρια, και να ξέρατε τι χάνετε…

Δεν είναι τέλειο να είσαι κορίτσι;